Historia tego kościoła zaczyna się w XVIII wieku. Kościół powstał w wyniku wielkiej odbudowy miasta po pożarze z 1774 roku.

Kościół pozostał ewangelicką świątynią aż do 1952 roku, kiedy to przeszedł w ręce katolików.

We wnętrzu na uwagę zasługuje chrzcielnica z tzw. alabastru świebodzickiego (marmuru dewońskiego wydobywanego w kamieniołomie zlokalizowanym we wschodniej części miasta; dzisiejszy zbiornik wodny „Warszawianka”) z charakterystycznymi klasycystycznymi festonami.

Najbardziej cennym elementem wyposażenia są rokokowe organy, późnobarokowy ołtarz oraz klasycystyczna kazalnica.

Ciekawym obiektem jest także budynek plebanii kościoła zbudowany z cegły glazurowanej, w latach 1890-1891.

Jest to jedyny budynek w mieście z tzw. „studnią” znajdującą się w samym środku czworoboku.

To niezabudowana przestrzeń ciągnąca się od podstawy budynku aż do samego dachu.