Izerska Hala to rozległa hala śródgórska, położona w obniżeniu w dolinie Izery u spływu Jastrzębnika, Wrześnika i Jagnięcego Potoku na wysokości 840-880m.

Stanowi ją w części wysokie torfowisko objęte na Kobylej Łące ochroną w rezerwacie „Torfowisko Izerskie”.

Izerska Hala często występowała w Księgach Walońskich i była terenem intensywnych poszukiwań kamieni ozdobnych i półszlachetnych.

W II połowie XVII w. czescy uchodźcy religijni (ewang.) założyli tu nieistniejącą już osadę Izera, która w 1747 r. liczyła 13 zagrodników i chałupników.

Składała się z budynków pasterskich, których w 1880 r. było aż 38. Był też młyn wodny.

W pd.-zach. części hali znajdowała się Mała Izera założona w 1550 r. przez czeskiego ewangelika, górnika Linkego.

Po ostatniej wojnie nazwano ją Zieleniec. W czasie ostatniej wojny Niemcy zorganizowali w niej obóz pracy dla Francuzów i Serbów zatrudnionych w lasach.

W 1933 r. Izera liczyła 134 mieszkańców.

Przez Izerską Halę prowadzi niebieski szlak ze Świeradowa-Zdroju do Rozdroża pod Cichą Równią.

W dawnej wsi Izera było przed 1945 r. kilka gospód dysponujących ok. 100 miejscami noclegowymi oraz schronisko młodzieżowe.

W stylowym budynku dawnej gospody mieści się schronisko studenckie „Chatka Górzystów”. Przez Halę przechodzi narciarska trasa biegowa z Jakuszyc.

Przypomina pustkowia Norwegii. To najcenniejsze przyrodnicze miejsce w Górach Izerskich.

W średniowieczu penetrowali ją Walończycy szukający w korycie Izery m. in. rubinów i złota.